ευλογητικός

ευλογητικός: -ή, -ό και βλογητικός, -ιά, -ό (Μ εὐλογητικός, -ή, -ό και βλογητικός, -ιά, -ό και βλοητικός, -ιά, -ό) [ευλογητής]

1. αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στην ευλογία, αυτός που τελείται με ευλογία

2. αυτός που δίνει ευλογία, ο ευλογητής

3. το θηλ. ως ουσ. η ευλογητική και -ιά

η νόμιμη σύζυγος

μσν.

1. αυτός που επαινεί, που εγκωμιάζει («δεῑν τὸν σπουδαῑον ἄνδρα εὐλογητικὸν εἶναι καὶ μὴ σκωπτικόν», Ευστ.)

2. (για οικογενειακή σχέση) νόμιμος (σύζυγος, γιος κ.λπ.).

επίρρ...

ευλογητικώς και -ά (Μ εὐλογητικῶς και -ά)

με τρόπο ευλογητικό («οὐκ εἶχον εὐλογητικῶς τοῑς τούτοις προσφέρεσθαι», Ευστ.).

Игры ⚽ Поможем решить контрольную работу

ευλογητικός — ευλογητικός, ή, ό και βλογητικός, ή, ό 1. αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στην ευλογία. 2. αυτός που γίνεται με ευλογία. 3. το θηλ. ως ουσ., ευλογητική νόμιμη σύζυγος, αλλ. στεφανωτική … Νέο ερμηνευτικό λεξικό της νεοελληνικής γλώσσας (Новый толковании словарь современного греческого)
βλογητικός — ή, ό (Μ εὐλογητικός, ή, όν) 1. ο νόμιμος σύζυγος 2. ο αρραβωνιαστικός … Dictionary of Greek

Academic Dictionaries and Encyclopedias